Во 2007-ма посакувам инспиративни моменти и на при

Во 2007-ма посакувам инспиративни моменти и на приватен план!



Иа­ко ве­ли де­ка во го­ди­на­та ко­ја из­ми­ну­ва ни­што осо­бе­но не му се слу­чи на емо­ти­вен план, за­ра­ди мно­гу­број­ни­те ан­гаж­ма­ни, То­ше Про­е­ски 2006-та ќе ја па­ме­ти по мно­гу дру­ги не­шта. Име­но, ка­ко ни­ко­гаш по­ра­но, на па­за­рот се по­јав­ја три не­го­ви из­да­ни­ја – ал­бу­мот Бо­жи­лак со ма­ке­дон­ски тра­ди­ци­о­нал­ни пес­ни, ка­ко и два ди­ви­ди-про­е­кти – кон­церт­ни­те за­пи­си од на­ста­пи­те во Са­ра­е­во (из­да­ние на та­мош­на­та на­ци­о­нал­на те­ле­ви­зи­ја) и во Скоп­је (на Град­ски ста­ди­он), а ту­ка е и уште еден куп кон­цер­ти долж це­ла по­ра­неш­на Ју­гос­ла­ви­ја. Се­ка­ко, ед­на од нај­важ­ни­те ра­бо­ти на на­ша­та нај­го­ле­ма му­зич­ка ѕвез­да во 206-та го­ди­на, за ко­ја до­пр­ва ќе се пи­шу­ва и ќе се збо­ру­ва, е ин­тер­на­ци­о­нал­на­та ка­ри­е­ра, на ко­ја и прет­хо­дат по­сто­ја­ни­те сни­ма­ња во Лон­дон, ка­де То­ше го под­го­тву­ва сво­јот прв ал­бум на­ме­нет за ин­тер­на­ци­о­на­лен па­зар...

И са­мо­то фи­на­ле на 2006-та го­ди­на е ви­стин­ска­та сли­ка на се она што на То­ше Про­е­ски му се слу­чу­ва­ше во из­ми­на­ти­ве 360 де­на - сни­ма­ња, на­ста­пи, па­ту­ва­ња. Име­но, тој го­ди­на­та ја за­поч­на со спе­кта­ку­ла­рен кон­церт за си­те скоп­ја­ни, кој се одр­жа на Град­ски­от пло­штад, по што про­дол­жи со сил­на­та аген­да, во ко­ја ко­ја се со­сто­е­ше ден од би­се­ри­те во це­ла­та не­го­ва ка­ри­е­ра, е ал­бу­мот Бо­жи­лак, сни­мен ток­му во го­ди­на­та што из­ми­ну­ва. Ту­ка се и по­сто­ја­ни­те па­ту­ва­ња на ре­ла­ци­ја Скоп­је – Лон­дон, ка­де То­ше го сни­ма сво­јот прв ал­бум на­ме­нет за свет­ски­от па­зар. Де­но­ви­ве, пак, То­ше го фа­тив­ме ме­ѓу два исто та­ка го­ле­ми на­ста­ни – скоп­ски­от тра­ди­ци­о­нал­но-ху­ма­ни­та­рен кон­церт, одр­жан ми­на­та­та не­де­ла, и но­во­го­диш­ни­от на­стап во Ри­е­ка (Хр­ват­ска), на по­ка­на од та­мош­ни­те град­ски вла­сти.
За да ги ре­зи­ми­ра­ме до­се­гаш­ни­те ус­пе­си, но и да го нај­а­ви­ме се она што нај­го­ле­ма­та ма­ке­дон­ска поп-ѕвез­да ја че­ка во прет­стој­ни­от пер­и­од, ре­шив­ме да ги по­де­ли­ме ра­бо­ти­те, па за емо­ци­и­те раз­го­ва­рав­ме со То­ше, а за тех­нич­ки­те де­та­ли со не­го­ва­та ме­на­џер­ка Љи­ља­на Пе­тро­виќ, ко­ја е осо­бе­но гор­да што на де­нот на вљу­бе­ни­те (14. фе­вру­а­ри 2007), неј­зи­ни­от екск­лу­зи­вец ќе на­ста­пи во пре­стиж­на­та бел­град­ска Аре­на, ка­ко прв Ма­ке­до­нец кој го осво­ју­ва тој про­стор ...

Но­ва­та го­ди­на е на пра­гот, но по што ќе ја па­ме­тиш 2006-та­та?

Го­ди­на­ва ми се слу­чи­ја мно­гу ра­бо­ти, а јас ќе се оби­дам да ги изд­во­јам нај­у­ба­ви­те. Тоа се еден куп кон­цер­ти, ал­бу­мот Бо­жи­лак, кој дол­го вре­ме го че­кав да из­ле­зе. Всуш­ност, за овој ал­бум раз­мис­лу­вав одам­на, но, ете, ка­ко го­ди­на на из­ле­гу­ва­ње ќе оста­не за­бе­ле­жа­на 2006-та. Ми бе­ше го­ле­мо за­до­волс­тво да со­ра­бо­ту­вам со лу­ѓе­то кои ги изра­бо­ти­ја аранж­ма­ни­те на тра­ди­ци­о­нал­ни­те пес­ни, а тоа се Са­ша Ни­ко­лов­ски - Ѓу­мар, Или­ја Пе­јов­ски и Со­ни Пе­тров­ски. Ту­ка би мо­рал да го изд­во­јам и кон­цер­тот на Град­ски­от ста­ди­он во Скоп­је, кој бе­ше на­ви­сти­на со­вр­шен, ка­ко и тур­не­ја­та по екс-Ју­гос­ла­ви­ја, на­ре­че­на Од Вар­дар до Триг­лав. Би­деј­ќи го­ди­на­ва не ус­пе­ав­ме да ги по­се­ти­ме си­те гра­до­ви кои пла­ни­рав­ме, тур­не­ја­та про­дол­жу­ва и во 2007, ко­га ќе одр­жам кон­цер­ти во Бел­град, За­греб...

За­до­во­лен ли си од тоа ка­ко се раз­ви­ва тво­ја­та ка­ри­е­ра над­вор од Ма­ке­до­ни­ја?

Се раз­би­ра! Па, уште ед­на од уба­ви­те ра­бо­ти кои ми се слу­чи­ја оваа го­ди­на е склу­чу­ва­ње­то на до­го­во­рот со Пипл ин Мо­ушн, про­ду­цент­ска­та ку­ќа од Анг­ли­ја, ко­ја се гри­жи за мо­ја­та ка­ри­е­ра над­вор од бал­кан­ски­те про­сто­ри. Од мо­мен­тот ко­га го склу­чив­ме до­го­во­рот, па до­се­га, ра­бо­ти­те се од­ви­ва­ат не­о­че­ку­ва­но до­бро, над си­те мои оче­ку­ва­ња. Пре­ку оваа со­ра­бо­тка ко­неч­но ви­дов ка­ко е да се ра­бо­ти со врв­ни про­фе­си­о­нал­ци. Ако, со Гос­под на­пред, во те­кот на прет­стој­на­та 2007, се слу­чи и мо­ја­та европ­ска ка­ри­е­ра, де­фи­ни­тив­но, го­ле­ма ра­бо­та е за­вр­ше­на во оваа, 2006-та го­ди­на.

Кол­ку ра­бо­та­та во Анг­ли­ја ста­на се­ри­оз­на? Ко­га те пра­шу­вам за ова, пред се мис­лам да­ли на ал­бу­мот кој дол­го го под­го­тву­ваш со тво­и­те со­ра­бот­ни­ци, му се гле­да кра­јот? Ин­фор­ма­ци­и­те кои ни при­стиг­ну­ва­ат од Анг­ли­ја се кон­тро­ли­ра­но ку­си, не откри­ва­ат прем­но­гу де­та­ли...

Та­ка е за­ра­ди мо­ја­та жел­ба. Всуш­ност, не са­кам прем­но­гу да се збо­ру­ва за тоа до­де­ка не би­де се под­го­тве­но. Мис­лам де­ка е по­до­бро да при­че­ка­ме ал­бу­мот да го до­жи­вее сво­е­то из­да­ва­ње, што ве­ру­вам де­ка ќе се слу­чи на­ско­ро. За­ра­ди се­та про­фе­си­о­нал­ност ко­ја се вло­жу­ва во про­е­ктот, ве­ру­вам де­ка ќе имам од­ли­чен ал­бум. Ком­по­зи­ци­и­те се фе­но­ме­нал­ни и си­те се на­пра­ве­ни по мој ќе­иф. Тоа, пред се, се дол­жи на го­лем број из­во­нред­ни авто­ри, од ком­по­зи­то­ри и тек­сто­пис­ци до аран­же­ри и про­ду­цен­ти. Во та­кви си­ту­а­ции и крај­ни­от про­дукт мо­ра да би­де не­што по­себ­но...

Чув­ству­ваш ли по мал­ку за­мор од по­сто­ја­ни­те па­ту­ва­ња и кон­цер­ти? Лу­ѓе­то кои зна­ат ка­ква аген­да имаш ве­лат де­ка ста­ну­ва збор за мош­не ис­цр­пу­вач­ко тем­по, кое не ти доз­во­лу­ва да се опу­штиш...

На­ви­сти­на е те­шко се да се из­др­жи, а умо­рот е осо­бе­но си­лен се­га, во са­мо­то фи­на­ле на го­ди­на­та. По­себ­но ис­цр­пу­вач­ка бе­ше тур­не­ја­та што ја имав по скан­ди­нав­ски­те зем­ји, ко­ја не­о­дам­на за­вр­ши. Нај­те­шко ми пад­на тоа што се слу­чу­ва­ше да имам и три-че­ти­ри кон­цер­ти ед­но по­дру­го, се­кој ден, што мно­гу исто­шту­ва. Но, фа­ла му на Бо­га, тоа се­га е ве­ќе за­вр­ше­на ра­бо­та...

Што се­ко­гаш те те­ра да про­дол­жиш по­на­та­му? Што ти да­ва си­ла?

Му­зи­ка­та и љу­бо­вта кон му­зи­ка­та. Тол­ку мно­гу ја са­кам му­зи­ка­та што не по­стои не­што што мо­же да ме за­пре на па­тот, не кон ус­пе­хот, ту­ку кон мо­ја­та жел­ба да пе­ам и да соз­да­вам. Тоа ни­кој не мо­же да ми го уни­шти, и ни­кој не мо­же да ми ја од­зе­ме таа љу­бов кон му­зи­ка­та. Таа е мо­ја­та нај­го­ле­ма љу­бов и ни­што не ме по­пре­чу­ва та­ка да би­де и во ид­ни­на.

Од кон­та­кти­те со тво­и­те со­ра­бот­ни­ци од про­дук­ци­и­те Аворд и Фај­нал кат, но и од тво­ја­та ме­на­џер­ка Љи­ља­на Пе­тро­виќ, сум ин­фор­ми­ран де­ка си нај­сре­ќен ко­га имаш вре­ме да оста­неш по­дол­го во сво­е­то сту­дио, во кое по­сто­ја­но ком­по­ни­раш.

Сре­ќен сум за­ра­ди таа при­ви­ле­ги­ја, но во пос­лед­но вре­ме тоа се мош­не ре­тки мо­мен­ти. А, се што е во ма­ли ко­ли­чес­тва, не­ка­ко по­ве­ќе се са­ка. Со ог­лед на по­сто­ја­ни­те об­вр­ски во те­кот на два-три ме­се­ца, најм­но­гу два-три па­ти мо­жам да му се пре­пу­штам на сту­ди­о­то. Тоа е пре­крас­но чув­ство ко­га сум сам ме­ѓу че­ти­ри ѕи­да и соз­да­вам му­зи­ка по мој терк.

Има ли ве­ќе го­то­ви пес­ни кои сам си ги ком­по­ни­рал, а кои ќе се нај­дат на ал­бу­мот за свет­ски­от па­зар?

Се­ка­ко де­ка има мно­гу го­то­ви пес­ни! По­себ­но сум сре­ќен од пос­лед­на­та ком­по­зи­ци­ја ко­ја не­о­дам­на ја сни­мав­ме во Швед­ска со Норт Јен­сен. Зву­чи пре­крас­но и е огро­мен фа­во­рит на ал­бу­мот на анг­ли­ски ја­зик. Всуш­ност, пес­на­та ќе би­де сингл кој ќе им би­де прет­ста­вен на свет­ски­те ди­ско­граф­ски ку­ќи ка­ко нај­а­ва за мо­е­то пр­во це­де за ин­тер­на­ци­о­нал­ни­от па­зар. Пес­на­та но­си нас­лов Hardest Things, или Нај­те­шко­то не­што, Нај­те­шки­те ра­бо­ти..., и сум пре­сре­ќен што сум ком­по­ни­рал ед­на та­ква те­ма. Се­ка­ко, и во ид­ни­на ќе има уште до­бри пес­ни, но тоа мно­гу за­ви­си и од мо­е­то сло­бод­но вре­ме и ма­кси­мал­на по­све­те­ност на ком­по­ни­ра­ње­то. Се­га, ко­га ал­бу­мот на анг­ли­ски ја­зик нав­ле­гу­ва во се­ри­оз­на фа­за на кре­и­ра­ње­то, единс­тве­но што ба­рам е ма­кси­мал­на ре­ла­кси­ра­ност во се­кој пог­лед. Са­мо та­ка ќе да­дам нај­до­бро од се­бе.

Љи­ља­на Пе­тро­виќ ми откри де­ка ле­ген­дар­ни­от Џеф Бек ги от­стви­ри ги­та­ри­те во пес­на­та ко­ја ја от­пеа во ду­ет со Џа­на На­ни­ни!

- Мо­јот оми­лен ги­та­рист од ко­га знам за се­бе го от­сви­ри со­ло­то во пес­на­та ко­ја во ду­ет ја от­пе­ав со Џа­на На­ни­ни. Тоа е ви­стин­ско чу­до, во кое ни са­ми­от не мо­жев да ве­ру­вам. Џеф Бек од­лич­но зву­чи и фе­но­ме­нал­но се вкло­пи во це­ла­та ком­по­зи­ци­ја, ко­ја е ед­на од оние рас­кош­ни ор­ке­стар­ски пес­ни. Ја сни­мав­ме во лон­дон­ско­то Олим­пик сту­дио и се по­ми­на ка­ко што тре­ба. Џа­на бе­ше брил­јант­на во пес­на­та. Впро­чем, јас мно­гу си ја са­кам и одам­на ја сле­дам неј­зи­на­та ка­ри­е­ра. Мно­гу ми се до­па­ѓа неј­зи­ни­от на­чин на пе­е­ње, иа­ко ни­ко­гаш не ни со­ну­вав де­ка еден дек ќе има­ме за­ед­нич­ки ду­ет. Освен тоа, мно­гу го са­кам ита­ли­јан­ски­от ја­зик, а би­деј­ќи оваа те­ма е на ита­ли­јан­ски, мис­лам де­ка ус­пе­ав да ги до­ло­вам ак­цен­ти­те и да ја от­пе­ам ка­ко што тре­ба, па ре­чи­си и да не се за­бе­ле­жу­ва де­ка сум стра­нец. Иа­ко раз­мис­лу­вав­ме да­ли тре­ба да сни­ма­ме и анг­ли­ска вер­зи­ја на пес­на­та, на крај, се­пак, ре­шив­ме да оста­не автен­тич­но, ка­ко што е – на ита­ли­јан­ски ја­зик. Но, по­крај нас, во пес­на­та беа вклу­че­ни и број­ни из­во­нред­ни му­зи­ча­ри, кои мај­стор­ски си ја за­вр­ши­ја ра­бо­та­ва.
Тоа е го­ре-до­лу за ал­бу­мот. По­ве­ќе де­та­ли ќе откри­е­ме ко­га се ќе би­де го­то­во.

Има­ше ли и на при­ва­тен план уба­ви мо­мен­ти во 2006-та го­ди­на?

Се слу­чи­ја не­кол­ку уба­ви ра­бо­ти, но 2006-та не би мо­жел во це­лост да ја ока­ра­кте­ри­зи­рам ка­ко го­ди­на во ко­ја бев емо­тив­но ис­пол­нет, се раз­би­ра, тр­гај­ќи ја му­зи­ка­та на­стра­на... Оваа го­ди­на не би мо­жел да ја изд­во­јам ка­ко мно­гу ус­пеш­на на при­ва­тен план, но да се на­де­ва­ме де­ка 2007 ќе ми до­не­се мно­гу уба­ви мо­мен­ти кои ќе ме пот­тик­нат да на­пи­шам уште по­у­ба­ви ком­по­зи­ции.

Кои се дру­ги­те оче­ку­ва­ња од 2007-ма­та?

Па, јас ка­ко скро­мен чо­век единс­тве­но са­кам да би­дам жив и здрав и да го из­др­жам ова тем­по, а нај­и­скре­но, мно­гу е на­пор­но. Се­ка­ко, во нај­бит­ни­те мо­мен­ти ми е мно­гу важ­на кон­цен­тра­ци­ја­та. Тоа зна­чи де­ка тре­ба да би­дам ма­кси­мал­но под­го­твен на сни­ма­ња­та, на ин­терв­ју­а­та, на кон­цер­ти­те... Ту­ка не сме­ам да ја за­бо­ра­вам ни­ту мо­ја­та нај­вер­на пуб­ли­ка, на ко­ја и ве­ту­вам де­ка и по­на­та­му ќе ја усре­ќу­вам со но­ви пес­ни и мно­гу на­ста­пи и дру­же­ња. Исто ка­ко и до се­га...

За крај, оста­ну­ва­ат ли ма­ма и та­то и по­на­та­му нај­важ­на по­др­шка за То­ше Про­е­ски?

Ап­со­лут­но! Тие не­ос­пор­но ќе би­дат тоа и по­на­та­му...

***

Љиљана Петровиќ:
То­ше ќе би­де свет­ска ѕвез­да!

Ти­мот кој со То­ше го под­го­тву­ва не­го­во­то це­де за свет­ски­от па­зар вбро­ју­ва про­фе­си­о­нал­ни му­зи­ча­ри од Лон­дон, Швед­ска, Ир­ска... Со тие лу­ѓе ние, во го­ди­на­та што из­ми­ну­ва, те­мел­но ги из­би­рав­ме пес­ни­те, а пет од нив ус­пе­ав­ме и да сни­ми­ме, глав­но, во пре­стиж­но­то лон­дон­ско сту­дио Олим­пик. Во сни­ма­ње­то учес­тву­ва­ше ду­ри анг­ли­ска­та фил­хар­мо­ни­ја, што на То­ше мно­гу му зна­чи, исто ка­ко што му зна­чи и тоа што Џеф Бек сви­ре­ше ги­та­ра во ду­ет­ска­та пес­на со ле­ген­дар­на­та ита­ли­јан­ска пе­јач­ка Џа­на На­ни­ни. Вто­ри­от дел на сни­ма­ње­то во Швед­ска про­дол­жу­ва ве­ќе по но­во­го­диш­ни­те праз­ни­ци, на 10, 11 и 12. ја­ну­а­ри 2007. Ако се оди спо­ред пла­нот ал­бу­мот ќе би­де го­тов нај­доц­на до кра­јот на март след­на­та го­ди­на, но ве­ќе се­га има­ме сиг­на­ли од не­кои го­ле­ми свет­ски ком­па­нии кои би са­ка­ле да го об­ја­ват под сво­ја на­леп­ни­ца. Ед­на од нив е и про­чу­е­ни­от Уни­вер­зал... Но, нам не ни се бр­за, па со лу­ѓе­то од Пипл ин Мо­ушн ре­шив­ме да го по­ну­ди­ме ду­ри отка­ко ќе има­ме сни­ме­но осум­де­сет­ти­на про­цен­ти од ма­те­ри­ја­лот.
Иа­ко це­ло вре­ме оди­ме че­кор по че­кор, би ве из­ла­жа­ла ако ка­жам де­ка на­ши­те оче­ку­ва­ња не се огром­ни. Зна­е­те, ко­га прв пат дој­дов во Ма­ке­до­ни­ја во март 2002, и ко­га, отка­ко го сни­мив­ме ал­бу­мот Ако ме пог­лед­неш во очи ка­жав де­ка То­ше ќе би­де бал­кан­ска ѕвез­да, и де­ка тол­ка­ва е мо­ја­та моќ, се­га твр­дам де­ка То­ше ќе ста­не свет­ска ѕвез­да! Но, тоа не зна­чи де­ка То­ше ќе ја за­по­ста­ви ка­ри­е­ра­та во Ма­ке­до­ни­ја. Тој ни­ко­гаш не­ма да се слу­чи, за­тоа што То­ше ни­ко­гаш не­ма да за­бо­ра­ви од ка­де му се ко­ре­ни­те...